Runda jesienna w wykonaniu zespołu Ślęzy Wrocław była bardzo nierówna.

 
Po niezłym poprzednim sezonem mieliśmy nadzieję, że i ten obecny będzie podobny, mimo wielu istotnych zmian jaki nastąpiły w kadrze 1KS-u. Przypomnijmy, że ze Ślęzą pożegnali się m.in. Maciej Tomaszewski, Mateusz Stempin, Adrian Niewiadomski i Vinicius, czyli grupa piłkarzy z doświadczeniem. Ich miejsce zajęli jeszcze bardziej doświadczeni zawodnicy, Paweł Sasin, Paweł Wojciechowski i powracający do Ślęzy Robert Pisarczuk. Z wypożyczenia powrócił też Lima, który musiał jednak pogodzić się z faktem, że zbyt dużo minut na boisku nie otrzyma, będąc jednym z dwóch zawodników spoza UE, a tym na którego bardziej stawiał trener Grzegorz Kowalski, był jednak Afonso. Do kadry zespołu dołączyła też grupa juniorów. Ta mieszanka rutyny z młodością wydawała się mieć spory potencjał, by namieszać w rozgrywkach III ligi. Niestety, ten potencjał nie został do końca uwolniony, gdyż żółto-czerwoni grali bardzo nierówno, nie będąc w stanie na dłuższy okres ustabilizować swojej dyspozycji na dobrym poziomie. O tym, że tę drużynę stać było na więcej świadczy choćby fakt, że nie przegrała ona żadnego meczu z zespołami plasującymi się aktualnie na podium. Niestety, były też takie mecze w wykonaniu żółto-czerwonych, o których chcielibyśmy jak najszybciej zapomnieć.

W okresie przygotowawczym Ślęza zagrała tylko trzy mecze sparingowe i we wszystkich przegrała, kolejno w Żmigrodzie z Piastem, w Bytomiu Odrzańskim z Odrą i w Kluczborku z MKS-em. Wówczas tymi rezultatami nie przejmowaliśmy się zbyt mocno, widząc jak trener Kowalski w każdym z tych spotkań rotował składem. Lampka ostrzegawcza zapaliła się za to po dwóch inaugurujących rozgrywki meczach, przegranych z Gwarkiem we Wrocławiu i z Górnikiem w Polkowicach. W kolejce nr 3 czekały nas wrocławskie derby, których po tak kiepskim starcie mogliśmy się obawiać. Tymczasem w potyczce z rezerwami Śląska, żółto-czerwoni zaprezentowali się doskonale wygrywając 2:0. Potem był remis na zawsze trudnym terenie w Pawłowicach i pewne zwycięstwo z rezerwami Rakowa. 7 pkt zdobytych w 3 meczach zdawało się świadczyć, że 1KS łapie swój rytm. Niestety, tak jednak nie było, bowiem wrocławianie zaczęli grać w przysłowiową kratkę, przeplatając gorsze mecze z lepszymi. Ślęza potrafiła zremisować z liderem z Bielska-Białej, czy też z bardzo mocnym w tym sezonie MKS-em Kluczbork, by też doznać bardzo przykrych porażek w Jeleniej Górze, czy też na własnym boisku z Unią Turza Śl. Bardzo niemiłą niespodzianką było też odpadnięcie z rozgrywek pucharowych, w których 1KS po serii rzutów karnych został wyeliminowany przez grający w klasie okręgowej WKS Wierzbice. Co też najlepiej oddaje jak różnie grała Ślęza świadczy też to, że zaraz po tym meczu, w następnym, już ligowym, nasza drużyna znów pokazała, że stać ją na bardzo dużo, wygrywając po dobrej grze z LKS-em Goczałkowice. Dopiero w dwóch ostatnich meczach jesieni, żółto-czerwoni wygrali dwukrotnie z rzędu, co też pokazuje, że nie potrafili na dłużej ustabilizować swojej formy.

Gdy popatrzymy na ilość strzelonych bramek przez wrocławian, to nie było pod tym względem wcale źle, bo więcej od nich strzelali tyko zawodnicy dwóch przewodzących w tabeli zespołów, czyli Rekordu i Śląska II. Zdecydowanie gorzej wygląda statystyka straconych bramek, w której widzimy, że aż 12 drużyn straciło ich mniej niż Ślęza. Mimo to, nasza drużyna zajmuje całkiem niezłe, 7 miejsce (może być ono jeszcze lepsze, po rozegraniu zaległego meczu z Gwarkiem), z dorobkiem 27 pkt na koncie.

Pozytywem tej rundy byli na pewno juniorzy, którzy oprócz tego, że w swoich rozgrywkach wywalczyli awans do ligi makroregionalnej, to też zaznaczyli oni swoją obecność w rozgrywkach III ligi. Aż siedmiu z nich miało możliwość zaprezentowania się podczas rundy jesiennej w pierwszym zespole, a w przypadku kilku z nich, nie były to tylko epizody.

W sumie w rundzie jesiennej w zespole Ślęzy zagrało 24 piłkarzy. We wszystkich meczach mogliśmy zobaczyć Pawła Sasina, Miłosza Kozika i Mateusza Kluzka. Najwięcej minut na boisku (1519) zaliczył Paweł Sasin. Na listę strzelców wpisało się 10 zawodników, a najczęściej, bo 8 razy piłkę w bramce rywali umieszczał Paweł Wojciechowski. Jeśli chodzi o asysty, to pod tym względem najlepszym okazał się być Robert Pisarczuk, który zanotował ich 6.

Z wiarą, że wiosna będzie lepsza dziękujemy wszystkim naszym kibicom za wsparcie podczas pierwszej rundy.

Beniaminek rozgrywek Orlen I Ligi Kobiet, zespół Ślęzy Wrocław, po rundzie jesiennej plasuje się na wysokim, czwartym miejscu w tabeli.

 

Przed startem rozgrywek pojawiały się opinie, czy Ślęza poradzi sobie na zapleczu Ekstraligi. Byli tacy co w to wątpili, ale byli też tacy, którzy mocno w to wierzyli. Wśród tych drugich był piszący te słowa, głosząc wszem i wobec, że nasza drużyna jest w stanie mocno namieszać w pierwszoligowych zmaganiach, a runda jesienna tylko to potwierdziła.

Przygotowania do nowego sezonu rozpoczęły się już na początku lipca. Zespół trenował na własnym obiekcie i rozgrywał mecze sparingowe, podczas których testowanych było bardzo wiele, chętnych do gry w 1KS-ie zawodniczek. To też spowodowało, że w praktycznie w każdym test meczu, trener Arkadiusz Domaszewicz desygnował do gry całkiem inny skład. W sumie Ślęza rozegrała siedem spotkań sparingowych z zespołami I i II ligi. Ich bilans to pięć zwycięstw, remis i porażka.

Większość zawodniczek, które bardzo mocno przyczyniły się do awansu pozostało w zespole. Niestety, dwie dziewczyny, które były w drużynie od momentu kiedy ona powstała, zmieniło swoje plany życiowe, przez co Kinga Podkowa tylko sporadycznie wspomagała swoje koleżanki, a Aleksandra Olbińska, po pierwszym meczu postanowiła zawiesić piłkarskie buty na kołku. Bardzo żałowaliśmy, że te zawodniczki tak zadecydowały, ale też ich decyzje przyjęliśmy ze zrozumieniem. Wciąż mamy jednak nadzieję, że może jednak zmienią swoje postanowienia i wrócą do zespołu, do którego drzwi dla nich stoją cały czas szeroko otwarte.

Hitem transferowym było pozyskanie Dominiki Woźniak, a prócz niej do drużyny dołączyły będące jeszcze juniorkami – Daria Matuszewska, Wiktoria Kaczorowska i Julia Amarowicz. Do gry potwierdzona też została trenująca już wcześniej z drużyną Dasza Krawczuk, a co też ważne, bardzo szybko doszła do siebie po urodzeniu dziecka, Nikola Domaszewicz, która przepracowała w pełni cały okres przygotowawczy. Trener Arek włączył też do kadry prowadzonego przez siebie zespołu grupę juniorek, a kilka z nich miało możliwość zapoznać się z murawami pierwszoligowych boisk.

Na inaugurację rozgrywek gościliśmy we Wrocławiu UKS 3 Weronicę Staszkówka Jelna. Nie był to łatwy mecz dla naszej drużyny, a wywalczony w nim punkt (1:1) z perspektywy czasu należy cenić. Kolejnym rywalem żółto-czerwonych był Sportis KKP Bydgoszcz i niestety, to starcie zakończyło się rozczarowującym dla nas rezultatem 1:2. Po dwóch meczach Ślęza miała na koncie zaledwie punkt, co mogło powodować pewne obawy co do dalszej fazy rozgrywek. Takich obaw nie miały jednak dziewczyny ani też sztab szkoleniowy, ani też zresztą większość fanów naszego zespołu, będących pewnymi, że wkrótce on odpali i pokaże na co go stać. Stało się to bardzo szybko, bo w wyjazdowym (choć rozgrywanym we Wrocławiu) meczu, 1KS rozbił borykający się z dużymi problemami SD Wodzisław Śl. 7:0. W tej potyczce na boisku zobaczyliśmy wreszcie Zuzannę Walczak, która w pierwszych dwóch spotkaniach musiała pokutować za czerwoną kartkę, jeszcze z II ligi, a odnotować te trzeba, że w zespole zadebiutowała 15-letnia Ada Butwicka. Na pierwszy prawdziwy wyjazd Ślęza udała się do Bielawy, gdzie po ciężkiej przeprawie wygrała w derbach Dolnego Śląska z Bielawianką 1:0. W 5. kolejce do Wrocławia zawitał jeden z faworytów do awansu, drużyna Energa Checz Gdynia. Nasze piłkarki spisały się w nim doskonale wygrywając 6:0, choć wcale nie było to łatwe starcie, jakby mógł sugerować jego wynik. Potem był wyjazd do Poznania, gdzie Ślęza dokonała historycznego wyczynu, będąc pierwszym zespołem, który w ligowym meczu wygrał z Lechem na jego boisku. Mocno przyczyniła się do tego debiutująca w drużynie kolejna 15-latka, Małgorzata Rogus, która tuż po wejściu na boisko zanotowała asystę przy bramce Karoliny Larskiej. Kolejny mecz to piąte z rzędu zwycięstwo, znów w stosunku 1:0. Ślęza męczyła się bardzo z Hydrotruckiem Czwórką Radom, zdobywając bramkę na wagę zwycięstwa po uderzeniu z rzutu karnego Dominiki Woźniak, w końcówce tej potyczki. Bardzo ciekawe i emocjonujące spotkanie miało miejsce w 8. kolejce, a 1KS zremisował w nim z częstochowską Skrą 1:1 i był to kolejny podział punktów, który trzeba cenić. Podczas reprezentacyjnej przerwy doszło to towarzyskim derbów Wrocławia, w których Ślęza zremisowała z ekstraligowym Śląskiem 1:1. Po wznowieniu rozgrywek, wrocławianki udały się do Środy Wlkp. gdzie doznały drugiej w sezonie porażki. Ślęza miała swoje okazje by zdobyć choćby punkt, lecz ostatecznie przegrała z Polonią 1:2. W ostatnim, domowym spotkaniu w tym roku, żółto-czerwone urządziły sobie trening strzelecki, gromiąc Ząbkovie Ząbki 8:0. Na koniec rundy jesiennej Ślęza udała się do Rzeszowa, by zmierzyć się z liderem rozgrywek. Mecz zakończył się wynikiem bezbramkowym, z którego bardziej zadowolona mogła być Resovia, a my odczuwaliśmy po nim spory niedosyt.

Ślęza zagrała też oczywiście w rozgrywkach pucharowych. Los sprawił, że nasza drużyna trafiła na najmocniejszego z możliwych rywali, zespół aktualnego Mistrza Polski – GKS Katowice. Niespodzianki w tym starciu nie było, bowiem katowiczanki były lepsze i wygrały 4:1. My jednak powodów do narzekań też nie mieliśmy, bo wrocławianki na tle tak silnego przeciwnika, zaprezentowały się naprawdę dobrze.

Jaka była zatem ta jesień. Na pewno była to runda bardzo udana, choć mały niedosyt w nas pozostaje, bo tych kilka punkcików więcej było w zasięgu żółto-czerwonych. Ślęza zajmuje 4. miejsce w tabeli, tracąc do lidera 6 pkt, a do drugiego, również premiowanego awansem miejsca, zaledwie 1. Te dane pokazują, że nasza drużyna ma doskonałą pozycję wyjściową, by wiosną poprawić swoją lokatę. Pamiętać jednak musimy, że bieżące rozgrywki są bardzo wyrównane i tak naprawdę, aż  6 zespołów wciąż może realnie myśleć o awansie.

Trochę statystyk na koniec. Ślęza pod względem skuteczności była drugim zespołem w lidze, strzelając 28 bramek, ustępując pod tym względem o zaledwie jedno trafienie, Trójce Staszkówka Jelna. Za to w ilości straconych bramek, 1KS nie miał sobie równych, bo stracił ich zaledwie 6. W trakcie całej rundy, w ligowych meczach zagrało 27 piłkarek. We wszystkich spotkaniach na boisku meldowały się Dominika Woźniak, Natalia Krawczyk, Aleksandra Gruchała, Nikola Góra, Karolina Larska i Daria Matuszewska. Jedyną zawodniczką, która nawet na minutę nie opuściła boiska była Dominika Woźniak. Na listę strzelczyń wpisało się 13 dziewczyn, a najwięcej trafień, bo po 6 zanotowały Zuzanna Walczak i Nikola Góra. Karolina Larska była za to zawodniczką, która najczęściej asystowała swoim koleżankom, czyniąc to 5 razy. Najbardziej niegrzeczną piłkarką w naszym zespole była za to Oliwia Adamiec, czterokrotnie napominana żółtymi kartkami, a pod tym względem równać się z nią może tylko trener Arkadiusz Domaszewicz.

Naszym piłkarkom oraz sztabowi szkoleniowemu dziękujemy za naprawdę udaną rundę. Dziękujemy za już i prosimy o więcej wiosną. Dziękujemy też bardzo kibicom, którzy wspierali zespół we wszystkich meczach, a szczególne podziękowania należą się Panu Andrzejowi, który wspierał dziewczyny we wszystkich meczach, samotnie podróżując pociągiem nawet do Rzeszowa.

Za nami bardzo ciekawa runda w rozgrywkach III ligi (grupa 3). Które zespoły zagrały zgodnie  oczekiwaniami, a które zawiodły ? Pokusiliśmy się o małe podsumowanie.

 

1. REKORD BIELSKO-BIAŁA  42 pkt 44-18
Najrówniej grający zespół, który potwierdził, że interesuje go awans do II ligi. Rekordziści po 16. kolejce mieli już aż 9 pkt przewagi nad rezerwami Śląska, ale w ostatnich dwóch meczach, w tym na szczycie we Wrocławiu, tę przewagę roztrwonili, bo stopniała ona do zaledwie punktów 4. Cała runda zespołu z Bielska-Białej była jednak bardzo dobra i na ten moment jest to główny kandydat do awansu.

2. ŚLĄSK II WROCŁAW 38 pkt 44-20
Na Oporowskiej wciąż realnie myślą o powrocie do II ligi i nie są to pobożne życzenia. Śląsk II wygrywając w rewanżowym meczu z Rekordem sprawił, że sprawa promocji do wyższej klasy rozgrywkowej pozostaje otwartą kwestią. Jesienią zespół ten imponował zwłaszcza postawą na własnym boisku, tworząc z niego twierdzę, której żaden z rywali zdobyć nie zdołał. Zapowiadaliśmy przed sezonem, że Śląsk II powinien być zespołem ścisłej czołówki i to się potwierdziło.

3. MKS KLUCZBORK 35 pkt 35-17
Typowaliśmy przed sezonem MKS, jako jednego z kandydatów do awansu i to w zasadzie wciąż jest aktualne. Drużyna z Kluczborka ma za sobą udaną rundę, w której nie ustrzegła się jednak nieoczekiwanych wpadek, jak n.p. porażka 0:4 na własnym boisku z Odrą. Jeśli takowych MKS wiosną się ustrzeże, to kto wie, czy nie zdoła namieszać w rywalizacji Rekordu ze Śląskiem II, bo jak mówi przysłowie „Gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta”.

4. KARKONOSZE JELENIA GÓRA 32 pkt 29-6
Rewelacja rozgrywek. Można by rzec, że w Jeleniej Górze wyciągnięto wnioski z poprzedniego pobytu w III lidze (sezon 2021/22) i tym razem nie oparto kadry tylko na tych zawodnikach, którzy awans wywalczyli, ale też ją odpowiednio wzmocniono. To przyniosło znakomite efekty, czego potwierdzeniem jest wysokie miejsce w tabeli.

5. GÓRNIK POLKOWICE 29 pkt 31-27
Jedno z większych rozczarowań jesieni. Klub, który dysponuje bardzo mocnym, jak na III ligę potencjałem kadrowym, długo spisywał się bardzo słabo, seryjnie gubiąc punkty. Po zmianie trenera Górnik zaczął odzyskiwać równowagę, ale strata punktowa, jaką ma w tej chwili do lidera, raczej wyklucza ten zespół z rywalizacji o awans.

6. LECHIA ZIELONA GÓRA 28 pkt 29-25
Trener Lechii mówił przed sezonem, że dysponuje najmocniejszą kadrą, odkąd objął tę drużynę. Nam też się wydawało, że zielonogórzanie mogą mocno namieszać w czołówce, a tymczasem możemy raczej mówić o rozczarowaniu, bo zarówno miejsce w tabeli, jak i ilość zdobytych punktów, nie potwierdzają potencjału zielonogórskiego klubu.

7. ŚLĘZA WROCŁAW 27 pkt (jeden mecz rozegrany mniej) 35-31
Zespół Ślęzy podsumujemy w osobnym artykule.

8. PNIÓWEK 74 PAWŁOWICE 26 pkt 30-28
Może by rzec, że w Pawłowicach wszystko w normie. Pniówek jak to zazwyczaj bywa, okazał się solidnym, trzecioligowym średniakiem, któremu od lat ani spadek, ani też awans nie groził. Tak też dzieje się i w bieżących rozgrywkach.

9. LKS GOCZAŁKOWICE-ZDRÓJ 25 pkt 25-18
Zespół, który powinien być wyżej w tabeli i mieć więcej zdobytych punktów. Długo też wydawało się, że tak też i będzie. LKS jako jedyny potrafił wygrać w Bielsku-Białej z Rekordem, a po 13. kolejce zajmował 4. miejsce w tabeli. Wszystko posypało się w końcówce jesiennych rozgrywek, bowiem w 5. kończących je meczach, klub z Goczałkowic zdołał zdobyć tylko punkt.

10. GÓRNIK II ZABRZE 24 pkt 34-30
W Zabrzu bez zmian, czyli tak jak zawsze w rezerwach ogrywana jest młodzież, od czasu do czasu wspomagana „spadami” z pierwszej drużyny. Stąd też wyniki rezerw Górnika bywają różne, a miejsce w środku tabeli jest tym, którego można było się spodziewać.

11. WARTA GORZÓW WLKP. 22 pkt 24-34
W tym sezonie miało być inaczej niż w poprzednich, gdy Warta skupiała się przede wszystkim na uniknięciu degradacji. Teraz niewielki, ale jednak dystans na strefą spadkową posiada, co jednak nie zadowala prezesa tego klubu, który w komentarzach na profilu klubowym (już zostały one usunięte) zapowiedział czystkę w kadrze zespołu. Możemy się zatem spodziewać, że zima w Gorzowie będzie gorąca.

12. GWAREK TARNOWSKIE GÓRY 19 pkt (jeden mecz rozegrany mniej) 19-24
Początek sezonu mógł wskazywać, że Gwarek, po wielu sezonach ponownie znajdzie się wśród czołowych zespołów tej ligi, ale im dalej w las tym było gorzej. Wszystko wskazuje na to, że tarnogórzan czeka trudna wiosna, podczas której rywalizować oni będą o to, by pozostać w trzecioligowych szeregach.

13. ODRA BYTOM ODRZAŃSKI 19 pkt 18-26
Spośród beniaminków, Odra jest druga, ale z jakże dużo mniejszą ilością zdobytych punktów od Karkonoszy. Nie można powiedzieć jednak, by to była zła runda w wykonaniu drużyny z Bytomia Odrzańskiego, ale też przed wiosennymi zmaganiami, prezes tego klubu chyba zweryfikuje trochę swoje oczekiwania i nie będzie już mówił o awansie do II ligi, a raczej o utrzymaniu w lidze III.

14. UNIA TURZA ŚL. 19 pkt 24-33
Kolejny z beniaminków, który nie można powiedzieć, że zawiódł, ale też III ligi nie zawojował. Unia miała swoje 5 minut na przełomie października i listopada, gdy w 4. meczach zdobyła 10 pkt. To jednak za mało, by spokojnie myśleć o utrzymaniu.

15. STILON GORZÓW WLKP. 18 pkt 21-26
Przed sezonem pisaliśmy, że wydaje się, że w Stilonie dzieje się lepiej i powinno to się przełożyć na wyniki zespołu. Tymczasem nic takiego miejsca nie miało. Stilon jesienią spisywał się słabo, a też atmosfera wokół klubu nie była najlepsza. W Gorzowie mają o czym myśleć, by wiosną nie doszło do najgorszego.

16. CARINA GUBIN 18 pkt 21-31
Będą tacy, którzy stwierdzą, że łączenie rozgrywek pucharowych z ligowymi nie wyszło gubinianom na dobre. Czy to jest jednak główna przyczyna tak kiepskiej w wykonaniu Cariny jesieni ? Raczej nie. Dużym problemem tego zespołu są mecze rozgrywane na własnym boisku, na którym zdobył on zaledwie 6 pkt. Jeśli podobnie będzie wiosną, to o utrzymanie może być bardzo trudno.

17. LZS STAROWICE DOLNE 11 pkt 17-41
Wiele wskazuje na to, że LZS podtrzyma niechlubną tradycję dotyczącą beniaminków z Opolszczyzny, i po jednym sezonie pożegna się z III ligą. Mimo to, nie należy oceniać tej drużyny zbyt surowo, bo w każdym starciu grała bardzo ambitnie i z dużym zaangażowaniem.

18. RAKÓW II CZĘSTOCHOWA 10 pkt 22-42
Już runda wiosenna w wykonaniu Rakowa II była kiepska, ale ta jesień, to już dramat częstochowskiej młodzieży, dla której wiosna, będzie najprawdopodobniej porą, podczas której trzeba będzie się pożegnać z tym poziomem rozgrywkowym.