Dwudziestu jeden zawodników wystąpiło w barwach Ślęzy Wrocław podczas rundy jesiennej sezonu 2017/2018 w 3. grupie III ligi.

Najczęściej, bo we wszystkich spotkaniach żółto-czerwonych wystąpili  Jakub Bohdanowicz, Maciej Firlej i Jakub Jakóbczyk.

Najwięcej minut na boisku (1428) spędził Adrian Repski.

Oto całe zestawienie:

Sobotni mecz w Turzy Śląskiej zakończył rundę jesienną rozgrywek III ligi (grupa 3). Przyszła zatem pora na podsumowanie występów wszystkich zespołów. Które z nich zaskoczyły pozytywnie, a które zawiodły ?

 
1. SKRA CZĘSTOCHOWA 36 pkt, 10 zwycięstw, 6 remisów, 1 porażka
Najlepszy strzelec – Daniel Rumin – 8 bramek
Jeśli Skra zajmuje pozycję lidera, to widocznie sobie na nią zasłużyła. Częstochowianie zaimponowali jesienią znakomitą grą w defensywie, bo zaledwie 6 straconych goli jest czymś niesamowitym. Trzeba pamiętać jednak, że lider w pierwszej rundzie grał aż 10 spotkań przed własną publicznością i znakomicie to wykorzystał (9 zwycięstw, 1 remis). Gorzej wiodło się częstochowianom w delegacjach (1 zwycięstwo, 5 remisów, 1 porażka), a chcąc wiosną utrzymać swoją pozycję, muszą oni zacząć też wygrywać na wyjazdach, bo dzielenie się punktami z rywalami może nie wystarczyć.
Ocena – Skra jest liderem, więc nie może być inna niż znakomita.

2. STAL BRZEG 33 pkt, 11 zwycięstw, 0 remisów, 6 porażek
Najlepszy strzelec – Marcin Nowacki – 10 bramek
Stal, podobnie jak Skra większość meczów rundy jesiennej grała u siebie i mocno z tego atutu skorzystała (8 zwycięstw, 1 porażka). Na boiskach rywali brzeżanie dużo tracili ze swojej wartości (3 zwycięstwa, 5 porażek) i jeśli wiosną nie poprawią się na wyjazdach, to trudno będzie im utrzymać się w ścisłej czołówce tabeli. Wicelidera należy też pochwalić za skuteczność i bezkompromisowość. Stal zdobyła najwięcej bramek, bo aż 42, i w żadnym jej meczu nie odnotowano remisu.
Ocena – Bardzo dobra runda, można by rzec, że powyżej oczekiwań.

3. ŚLĘZA WROCŁAW 33 pkt, 10 zwycięstw, 3 remisy, 4 porażki
Najlepszy strzelec – Maciej Firlej – 12 bramek
Podsumowanie rundy w wykonaniu wrocławian, ukazało się w osobnym artykule.
Ocena (bardzo subiektywna) – Coś niesamowitego.

4. GWAREK TARNOWSKIE GÓRY 31 pkt, 9 zwycięstw, 4 remisy, 4 porażki
Najlepszy strzelec – Dawid Jarka – 13 bramek
Najwyższej klasyfikowany beniaminek, o którym możemy mówić tylko w samych superlatywach. Drużyna z Tarnowskich Gór długo utrzymywała się w pierwszej trójce, i dopiero zadyszka pod koniec rundy sprawiła, że wypadała po za podium. Gwarek swoją postawą zasłużył sobie na miano największej rewelacji rozgrywek III ligi.
Ocena – Jak Gwarek jest rewelacją, to ocena też może być tylko rewelacyjna.

5. STILON GORZÓW WLKP 28 pkt, 8 zwycięstw, 4 remisy, 5 porażek
Najlepszy strzelec – Rafał Świtaj – 9 bramek
Po powrocie do III ligi Stilon zajmuje miejsce w czołówce, czyli tak uznanej marce miejsce należne. Choć przed sezonem słyszeliśmy o większych oczekiwaniach w stosunku do tego zespołu, to naszym zdaniem dokonał on i tak bardzo dużo. Gorzowianie byli chwaleni w tej rundzie za styl jaki prezentowali i trzeba przyznać, że te pochwały nie były bezpodstawne, bo grę Stilonu obserwowało się z dużą przyjemnością.
Ocena – Bardzo udana runda.

6. KS POLKOWICE 27 pkt, 8 zwycięstw, 3 remisy, 6 porażek
Najlepsi strzelcy – Maciej Bancewicz, Mariusz Szuszkiewicz – 6 bramek
Z dolnośląskich zespołów, to KS był tym wskazywanym jako główny kandydat do awansu. Tymczasem polkowiczanie grali bardzo nierówno i zdecydowanie poniżej możliwości. Coś w tym zespole nie wypaliło, tylko co ? Na to pytanie odpowiedzieć muszą sobie sami zawodnicy oraz sztab szkoleniowy.
Ocena – Zdecydowanie poniżej oczekiwań.

7. LECHIA DZIERŻONIÓW 26 pkt, 8 zwycięstw, 2 remisy, 7 zwycięstw
Najlepszy strzelec – Marcin Buryło – 10 bramek
Lechia była pozytywnym zaskoczeniem tej rundy. Zespół, który w poprzednich rozgrywkach do samego końca toczył dramatyczną walkę o utrzymanie, teraz stał się tym, z którym muszą liczyć się wszyscy. Dzierżoniowianie zaimponowali serią zwycięstw na Górnym Śląsku, gdzie przecież o punkty jest niezwykle trudno, a do tego grali fajny dla oka futbol.
Ocena – Zaskoczenie in plus

8. GÓRNIK II ZABRZE 25 pkt, 8 zwycięstw, 1 remis, 8 porażek
Najlepszy strzelec – Dominik Lasik – 10 bramek
Rezerwy Górnika zajmują miejsce w środku tabeli i można odnieść wrażenie, że tego od tej drużyny się oczekuje. W drugiej drużynie często oglądaliśmy spady z ekstraklasy, co nie zawsze przekładało się na zdobycze punktowe. Z drugiej strony trener pierwszego zespołu, nie wahał się dawać szans gry w najwyższej klasie rozgrywkowej, młodym chłopakom przypisanym do rezerw.
Ocena – Jak na rezerwy przystało

9. STAL BIELSKO-BIAŁA 24 pkt, 7 zwycięstw, 3 remisy, 7 porażek
Najlepsi strzelcy – Marcin Czaicki, Jacek Jarnot – 4 bramki
W poprzednim sezonie Stal uznawana była za faworyta i zawiodła na całej linii. Teraz już o awansie głośnio się nie mówiło. Tymczasem w początkowej fazie rozgrywek zespó l spisywał się doskonale. Wszystko zmieniło się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, gdy trener Nocoń dostał propozycję pracy w Podbeskidziu. Po zmianie szkoleniowca Stal stała się drużyna bezbarwną, częściej zawodzącą niż przynoszącą radość swoim kibicom.
Ocena – Słabo i bezbarwnie.

10. PNIÓWEK 74 PAWŁOWICE 22 pkt, 6 zwycięstw, 4 remisy, 7 porażek
Najlepszy strzelec – Mateusz Szatkowski – 8 bramek
Dosyć odległa lokatę tej drużyny można po części tłumaczyć plagą kontuzji, którym seryjnie ulegali piłkarze Pniówka. Z drugiej strony dużo więcej raczej po Pniówku nie należało oczekiwać.
Ocena – Przeciętnie, ale też raczej zgodnie z oczekiwaniami.

11. REKORD BIELSKO-BIAŁA 22 pkt, 6 zwycięstw, 4 remisy, 7 porażek
Najlepszy strzelec – Marek Sobik – 5 bramek
Kiepska runda „Rekordzistów’ spowodowana głównie słabą postawą na własnym obiekcie (2 zwycięstwa, 2 remisy, 4 porażki). Zespół, który w poprzednich sezonach zawsze był w czołówce, teraz stał się typowym średniakiem.
Ocena – Słabo, a jak na oczekiwania, to nawet bardzo słabo.

12. MIEDŹ II LEGNICA 20 pkt, 6 zwycięstw, 2 remisy, 9 porażek
Najlepszy strzelec – Paweł Krauz – 4 bramki
W Legnicy skorzystano z największej ilości piłkarzy (39) spośród wszystkich drużyn. Te częste rotacje nie sprzyjały jednak drużynie, która tylko od czasu do czasu potrafiła pozytywnie zaskoczyć, ale zdecydowanie częściej jednak zawodziła.
Ocena – Od rezerw oczekuje się więcej, a w tym przypadku było słabo.

13. RUCH ZDZIESZOWICE 20 pkt, 5 zwycięstw, 5 remisów, 7 porażek.
Najlepsi strzelcy – Denis Sotor, Dawid Czapliński
Zespół, który przez większość wymieniany był jako pierwszy do awansu rozczarował na całej linii. Być może wpływ na to miało „ciągnięcie dwóch srok za ogon”. Ruch jak wiemy znakomicie spisywał się w rozgrywkach Pucharu Polski, i wręcz fatalnie w lidze. Mamy zatem sytuacje, gdy główny faworyt zamiast szykować się do wiosennej batalii o awans, musi teraz skupić się na rywalizacji o zachowanie ligowego bytu.
Ocena – Fatalnie

14. PIAST ŻMIGRÓD 20 pkt, 6 zwycięstw, 2 remisy, 9 porażek
Najlepsi strzelcy – Damian Celuch, Oskar Trzepacz – 5 bramek
Trudno racjonalnie wytłumaczyć, co wydarzyło się w Żmigrodzie po meczu we Wrocławiu. W kolejnych ośmiu kolejkach zespół ten zdobył tylko 2 pkt. Nawet zmiana trenera nie pomogła w wyjściu z zapaści. Dopiero końcówka rundy poprawiła humory kibicom Piasta, co nie zmienia faktu, że była to bardzo zła dla tego zespołu jesień.
Ocena – Bardzo słabo.

15. ZAGŁĘBIE II LUBIN 20 pkt, 6 zwycięstw, 2 remisy, 9 porażek
Najlepszy strzelec – Konrad Andrzejczak – 6 bramek
Fantastyczna baza treningowa, wyselekcjonowana kadra składająca się z tzw. piłkarskich talentów i klapa na całej linii. Przed kilkoma sezonami młodzież z Lubina imponowała tempem gry, a teraz jakby mocno zwolniła, czego efektem jest pozycja w tabeli.
Ocena – Duże rozczarowanie

16. UNIA TURZA ŚLĄSKA 18 pkt, 5 zwycięstw, 3 remisy, 9 porażek
Najlepszy strzelec – Dawid Hanzel – 9 bramek
Wiosną Unia cudem zachowała ligowy byt (cud ten nosi nazwę Polonia Bytom) i wygląda na to, że nie wyciągnęła z tego wniosków. Od początku sezonu Unia okupuje miejsce w strefie spadkowej i musi mocno uważać, bo cuda raczej dwa razy się nie zdarzają.
Ocena – Chyba tak miało być

17. FALUBAZ ZIELONA GÓRA 18 pkt, 4 zwycięstwa, 6 remisów, 7 porażek
Najlepsi strzelcy – Jakub Babij, Szymon Kobusiński – 5 bramek
Jak na zespół z dołu tabeli, to Falubaz nie przegrywał zbyt często. Często za to dzielił się punktami (najwięcej, bo 6 remisów), a ciułanie pojedynczych punktów, to za mało by znaleźć się w bezpiecznej strefie.
Ocena – Raczej zgodnie z oczekiwaniami.

18. POLONIA GŁUBCZYCE 9 pkt, 3 zwycięstwa, 0 remisów, 14 porażek
Najlepszy strzelec – Łukasz Bawoł – 7 bramek
Przeskok z IV do III ligi okazał się dla Polonii zbyt dużym wyzwaniem. Beniaminek w większości spotkań pełnił rolę dostarczyciela punktów, i choć przed nami jeszcze runda wiosenna, to trudno przypuszczać, by Polonia mogła jeszcze pomyśleć o zachowaniu trzecioligowego bytu.
Ocena – Nie ta liga

Podsumowując całą rundę, możemy powiedzieć, że za nami ciekawa i bardzo interesująca piłkarska jesień. Tabela po niej jest mocno spłaszczona, co pokazuje, że praktycznie każdy może wygrać z każdym. To wszystko zapowiada nam wielkie emocje na wiosnę. Tym bardziej, że w zespołach na pewno nastąpią zmiany kadrowe. Pewnie jedne się osłabią, a inne wzmocnią. Gdybyśmy teraz mieli wskazać faworyta do awansu, to trzeba by było chyba wymienić 4. a może nawet 6. pierwszych w tabeli zespołów. Grupa spokojnych jest też bardzo nieliczna, a niesamowity ścisk panuje na dole tabeli. Między 10. a 17 miejscem w tabeli różnica wynosi tylko 4 pkt. To oznacza, że możemy być świadkami „walki na noże” której celem będzie uniknięcie degradacji. Walka ta może być tym bardziej zacięta, gdy weźmiemy pod uwagę fakt, że III ligę prawdopodobnie opuścić będzie musiało więcej niż 3. zespoły. Wynika to niestety z kiepskiej postawy drugoligowców (Rozwój Katowice, MKS Kluczbork). Na tą chwilę w wirtualnej tabeli III ligi strefa spadkowa liczy aż 5. miejsc. Póki co możemy przerwać jednak dywagacje, co będzie działo się wiosną. Przed nami teraz długa, znienawidzona zarówno przez piłkarzy jak i kibiców, zimowa przerwa. A po niej znów się zacznie.

Jak co roku, zgodnie z tradycją, młodzi sportowcy Ślęzy Wrocław spotkali się na imprezie Mikołajkowej.

Choć trybuny hali AWF-u niedawno zwiększyły swoją pojemność, to trudno było dziś znaleźć na nich wolne miejsce. Z roku na rok frekwencja na klubowych Mikołajkach jest coraz większa, a tej niedzieli po raz kolejny pobity został rekord uczestniczących w imprezie osób. Świadczy to tylko o tym, jak wspaniale rozwija się Najstarszy Klub Sportowy we Wrocławiu i jak doskonałą pracę z młodzieżą wykonują pracujący w nim trenerzy.

Tym razem program naszej imprezy troszkę różnił się od tego z poprzednich lat, bo Mikołaj spotkał się z dziećmi już na samym początku. Długo trwało odczytywanie listy wszystkich grup, zarówno Akademii Koszykarskiej, Piłkarskiej i trenujących ze współpracującym ze Ślęzą MOS-em. Każda z nich wraz ze swoim trenerem udawała się w miejsce, gdzie wszyscy młodzi sportowcy obdarowani zostali słodkimi upominkami oraz pamiątkowymi koszulkami.

Gdy wszyscy zajęli już z powrotem swoje miejsca na parkiecie pojawił się Mistrz Świata, Europy i Polski we Freestyle Footbal – Paweł Skóra. To co ten chłopak potrafi wyczyniać z piłką przechodzi wszelkie pojęcia. Jego niesamowite sztuczki wzbudziły entuzjazm wśród młodych widzów. Paweł zaprosił też do wspólnego wykonywania trików z piłką grupę dziewcząt i chłopców. Oni również przy aplauzie publiczności, przy pomocy Mistrza, mogli zaprezentować swoje umiejętności.

Znakomity pokaz magi dał Marcin Kubera. Jego sztuczki sprawiły, że buzie dzieciaków otwarte były szeroko ze zdziwienia, a ich oczy patrzyły z niedowierzaniem, na to co wyprawia ten świetny iluzjonista. Również i do tego pokazu artysta zaprosił młodych sportowców.

Tymczasem w hallu wielkim powodzeniem cieszyło się stoisko z wypiekami, przygotowanymi przez Mamy ze stowarzyszenia My Ślęza. Nie mogło to jednak dziwić, gdyż już podczas naszych poprzednich imprez mogliśmy posmakować tych fantastycznych wypieków, a tym którzy się nie skusili by ich spróbować (a było takich bardzo niewielu), powiemy tylko, że mają czego żałować, bo takich rarytasów nigdzie poza imprezami organizowanymi przez 1KS nie znajdą. .

Ciężka dziś była dola naszej maskotki „Czaka”. Był on wręcz oblegany przez dzieciaków, czasami też przez nich sprowadzany do parteru, gdy duża ich grupa w jednym czasie chciała się do niego przytulić. Do kategorii cudów możemy zaliczyć fakt, że nasza maskotka nie straciła ogona, za który ciągnięta była bardzo, ale to bardzo dużo razy.

Tradycyjnie na koniec naszego Mikołajkowego spotkanie zrobiliśmy sobie pamiątkowe zdjęcie. Ciężko było wszystkich uchwycić w kadrze, ale jakoś udało się to uczynić.

Za rok spotkamy się znowu, tylko już teraz mamy obawy czy przy stale wzrastającej ilości trenujących w naszych akademiach sportowców, zdołamy się zmieścić w hali AWF-u, która przecież z gumy nie jest. Ale dziś nie zaprzątajmy jeszcze sobie głowy tym problemem, bo cieszymy się, że Mikołajki ze Ślęzą Wrocław były bardzo udane, o czym najlepiej świadczyły uśmiechnięte buzie dzieci.

Sponsorem imprezy Mikołajkowej była firma Zott.

Dziękujemy wszystkim osobom, które pracowały przy organizacji imprezy.

W zaległym meczu 14. kolejki rozgrywek III ligi (grupa 3) Unia Turza Śl. przegrała z Polonią Głubczyce 1:2

UNIA TURZA ŚL. POLONIA GŁUBCZYCE 1:2
Wynik tego bardzo ważnego, zwłaszcza dla gospodarzy meczu, jest sporym zaskoczeniem. Polonia odniosła dopiero trzecie w tym sezonie zwycięstwo, a Unia nie wykorzystała okazji by przed przerwą zimową opuścić strefę spadkową.

33. punkty i 3. miejsce po rundzie jesiennej. To bilans zespołu Ślęzy Wrocław. Dziś spróbujmy podsumować ten okres.

 
9. września po przegranym 0:4 meczu z Piastem Żmigród wracałem do domu w paskudnym nastroju. Zresztą nie tylko mi nie było do śmiechu. W tramwaju siedział też starszy pan, który powiedział do mnie smutnym głosem – „wie pan, w tym sezonie to ta nasza Ślęza chyba spadnie”. Tak to niestety wtedy wyglądało. Żółto-Czerwoni po 7. kolejkach mieli na koncie zaledwie 7. zdobytych punktów. Pod względem zdobytych goli nie było może tak źle, bo wrocławianie strzelili ich 11. Fatalnie za to wyglądał bilans po stronie strat, bo bramkarze 1KS-u aż 19 razy wyciągali piłkę z siatki. To co jednak stało się po tym niechlubnym meczu z Piastem wydaje się być czymś niesamowitym, wręcz niewyobrażalnym. Od wygranego 2:0 spotkania w Lubinie, który rozegrany został 16. września piłkarze Ślęzy już nie przegrali. W 10. kolejnych meczach zdobyli aż 26 pkt. Ta seria sprawiła, że Ślęza, która po 1. i 2. kolejce zamykała ligową tabelę, dziś jest na miejscu 3.

Każdy kto choć trochę orientuje się w realiach III ligi, zdaje sobie sprawę z tego, że Ślęza delikatnie mówiąc, do potentatów finansowych w gronie trzecioligowców nie należy. Borykający się już od kilku lat z wieloma problemami klub, w tym największym czyli brakiem własnego obiektu, mimo kłód rzucanych pod nogi, potrafił przetrwać niejeden trudny okres. Mając takie a nie inne możliwości, po raz kolejny postanowiono, że drużyna będzie oparta w dużej mierze na bardzo młodych piłkarzach. Niestety, kilku z nich postanowiło przed sezonem poszukać szczęścia gdzie indziej. Paweł Kucharczyk i Patryk Caliński trafili do rezerw Śląska Wrocław. Inny ważny piłkarz – Filip Olejniczak – wpierw zapowiedział rozbrat z futbolem, a potem niespodziewanie postanowił kontynuować karierę w A-klasowym Orle Pawłowice. Nie będziemy komentować tych wyborów młodych piłkarzy, wszak każdy z nich jest już pełnoletni. Czy zrobili oni dobrze, czy też niekoniecznie, czas pokaże. Informowaliśmy też, że buty na kołku postanowił zawiesić Jarosław Krawczyk. Jak się jednak okazało, nie był to jeszcze definitywny koniec kariery tego 32-letniego bramkarza. Bardzo wąska kadrę udało się uzupełnić trójką piłkarzy, którzy przyszli do Ślęzy ze zdegradowanego Śląska II Wrocław – Maciejem Matusikiem, Adrianem Repskim i Mateuszem Stempinem. Do zespołu dołączyli też Jakub Berkowicz i będący jeszcze juniorem bramkarz Tomasz Malisz. W ten sposób trener Grzegorz Kowalski miał do dyspozycji niezbyt liczebną kadrę, której średnia wieku wynosiła około 21 lat, a mocno tę średnią zawyżali najstarsi piłkarze – 27. letni Jakub Jakóbczyk i 25. letni Kajetan Łątka.

Tym co mogło cieszyć przed sezonem był fakt, że po rocznej gościnie w Oławie, Ślęza powróciła do Wrocławia. Dzięki dobrej współpracy z MCS-em, żółto-czerwoni mogli swoje mecze w roli gospodarza rozgrywać na obiekcie przy ul. Na Niskich Łąkach. Na początku sezonu wyremontowana na World Games murawa sprawiała imponujące wrażenie, lecz niestety z biegiem czasu jej jakość mocno straciła na wartości, i pod koniec rundy z boiska zrobiło się niestety najgorsze w III lidze kartoflisko. Piłkarze Ślęzy na tej murawie trenowali i tak sporadycznie, a zajęcia odbywali w różnych miejscach we Wrocławiu. Podstawową bazę w dalszym ciągu stanowił pamiętający czasy słusznie minione, nie remontowany od lat skansen na Zakrzowie.

Po krótkim okresie przygotowawczym Ślęza udała się do Brzegu, by meczem z tamtejszą Stalą zainaugurować rozgrywki. Była to fatalna inauguracja, bowiem 1KS przegrał aż 0:6. Po tym blamażu lepiej wrocławianie zaprezentowali się w Dzierżoniowie, gdzie co prawda też przegrali (0:1), ale ich gra była już dużo lepsza. Sama porażka też nie była zasłużona, bowiem przyłożył się do niej sędzia, który nie uznał prawidłowo zdobytego gola Adriana Niewiadomskiego. W obydwu tych spotkaniach bramki Ślęzy strzegł Sebastian Idziorek. Golkiper ten przez cały poprzedni sezon przygotowywał się do tego, by zostać następcą Jarosława Krawczyka, jednak mimo niewątpliwego talentu jaki posiada, nie ma co ukrywać, że zarówno w Brzegu jak i w Dzierżoniowie nie stanął na wysokości zadania. Mecz z Lechią okazał się też jak się potem okazało, ostatnim występem Idziorka, który kilka tygodni później wypożyczony został do Pogoni Oleśnica. W 3. kolejce w Zabrzu miejsce między słupkami zajął będący jeszcze juniorem Tomasz Malisz. Spotkanie w Mikulczycach pokazało jaki potencjał drzemie w młodej ekipie ze stolicy Dolnego Śląska. Moim zdaniem był to najlepszy mecz wrocławian w całej rundzie, a poradzili sobie oni w świetnym stylu z grającymi w praktycznie ekstraklasowym składzie rezerwami Górnika. W 4. kolejce Ślęza poszła za ciosem w Pawłowicach, ale tylko do przerwy gdy prowadziła 2:0, a ostatecznie zremisowała 3:3. I tu też możemy przypomnieć o bardzo kontrowersyjnej decyzji arbitra przyznającej w 81 min. rzut karny gospodarzom. Po czterech wyjazdach, 26 sierpnia żółto-czerwoni po ponad rocznej przerwie ponownie mogli zaprezentować się wrocławskiej publiczności. Powrót okazał się bardzo efektowny, bowiem Ślęza rozgromiła Falubaz 6:2. Gdy wydawało się, że powoli zespół wkracza na właściwe tory, w następnych meczach został on sprowadzony boleśnie na ziemię. Wyniki 0:3 w Tarnowskich Górach i 0:4 z Piastem we Wrocławiu nie skłaniały do optymizmu. W tym drugim meczu w bramce stanął, co było dużym zaskoczeniem, Jarosław Krawczyk. Od spotkania z Gwarkiem zaczęły się też coraz większe problemy kadrowe drużyny. Trzy kolejne mecze musiał opuścić Mateusz Kluzek, a mecz z zespołem ze Żmigrodu okazał się ostatnim, jaki jesienią rozegrali Maciej Matusik i Adrian Niewiadomski. Do tego w kolejnych tygodniach w różnych potyczkach za nadmiar kartek musieli pauzować Dawid Molski, Tobiasz Jarczak i Adrian Repski. W praktyce to oznaczało, że zapełnienie meczowego protokołu w pełnej liczbie 18. piłkarzy stało się Mission Impossible.

Mówi się, że co cię nie zabije to cię wzmocni. Tak też możemy śmiało powiedzieć, o pozostałej, niewiarygodnej w wykonaniu naszych piłkarzy, części sezonu. Trener Grzegorz Kowalski mając niewielką możliwość manewru, ze względu na niewielką ilość piłkarzy, dostosowywał taktykę do poszczególnych przeciwników. Czasami grał trójką, a czasami czwórka obrońców. Były mecze gdy Ślęza grała ze wzmocnioną defensywą, szukając swoich szans w kontratakach, a były też i takie, gdy szkoleniowiec nakazał swoim podopiecznym by to oni prowadzili grę. W 8. kolejce zadebiutowało w żółto-czerwonych barwach kolejnych dwóch młodzieżowców, czwarty już w sezonie bramkarz Piotr Gorczyca i obrońca Oskar Małecki. Trener Kowalski szansę gry dawał też zdolnemu juniorowi – Adamowi Lasocie. I zaczęło się dziać tak, że wszyscy przecierali oczy ze zdumienia. Żółto-Czerwoni wygrali 4. mecze z rzędu. W Lubinie 2:0, we Wrocławiu 3:2 z Ruchem i 3:0 z Unią, oraz 2:1 w Gorzowie Wlkp. Nie ma co przy tym ukrywać, że oprócz dobrej gry, czasami sprzyjało naszej drużynie szczęście, a nawet bardzo dużo szczęścia, jak to miało miejsce w potyczce ze Stilonem. Tego nieodzownego elementu brakowało jednak 1KS-owi w przypadku sędziów. 14. października do Wrocławia zawitała Skra. Rozjemcą w tym meczu był Robert Parysek i teraz, z perspektywy kilku tygodni, możemy powiedzieć, że to on sprawił, że to właśnie zespół z Częstochowy, a nie Ślęza jest liderem na półmetku rozgrywek. W doliczonym czasie, przy stanie 1:0 dla wrocławian, arbiter ten uroił sobie rzut karny dla Skry (film jest ogólnie dostępny), a skutkiem tej niezrozumiałej i niewytłumaczalnej w żaden sposób decyzji jest aktualna tabela.

Potem przyszły pewne zwycięstwa w Głubczycach (5:2) i u siebie ze Stalą Bielsko-Biała (2:0). W 16 kolejce Ślęza zremisowała 1:1 w Legnicy z rezerwami Miedzi, a wielu fachowców oglądając film z tego spotkania zastanawiało się, dlaczego nie uznana została bramka Macieja Firleja. Następnie mieliśmy jeszcze dobry i zwycięski 3:0 mecz z Rekordem, a uwieńczeniem jesieni była wygrana 3:2 w potyczce w Polkowicach.

Może ktoś mieć inne zdanie, ale dla piszącego te słowa, 3. miejsce i ilość punktów zdobytych przez zespół Ślęzy to fantastyczny rezultat. Osiągnął go team, w którym próżno doszukiwać się piłkarzy z ekstraklasową przeszłością, którzy w III lidze są jej gwiazdami. W 1KS takich nie ma, ale są za to niezwykle ambitni młodzi ludzie z charakterem. Ważnym czynnikiem jest też doskonała atmosfera panująca w zespole. Głównym architektem sukcesu jest jednak niewątpliwie trener Grzegorz Kowalski. Bez niego tych punktów i tego miejsca by nie było. Nie zapominamy też o całym, doskonale znającym się na swojej robocie sztabie szkoleniowym, oraz o działaczach z Pawłem Pałysem na czele. Bez takich pozytywnych wariatów jak on, ta drużyna byłaby dziś w zupełnie innym, wcale nie lepszym miejscu.

Póki co piłkarze nie udali się jeszcze na zasłużone urlopy, bo 3 grudnia czeka ich jeszcze pucharowa potyczka w Kobierzycach. Po niej dostaną kilka tygodni wolnego, by na początku stycznia wznowić treningi i rozpocząć przygotowania do rundy wiosennej. O ich planie poinformujemy już wkrótce, ale już teraz możemy zapowiedzieć, że wśród sparingpartnerów nie będzie brakować zespołów z wyższych klas rozgrywkowych.

Początek rundy wiosennej zaplanowany został na 10 marca. Aż 10 meczów Ślęza rozgrywać będzie w roli gospodarza, co oznacza, że będziemy się widywać częściej. Na razie w imieniu zespołu dziękujemy najwierniejszym kibicom, którzy byli cały czas z 1KS-em. Rozstajemy się na kilka miesięcy, by spotkać się w marcu. Wtedy piłkarze Ślęzy rozpoczną rywalizację o…