Mateuszowie Stempin i Kluzek byli najczęściej asystującymi zawodnikami naszej drużyny podczas spotkań rundy jesiennej sezonu 2020/2021 w 3. grupie III ligi.

Wyprzedzili oni w tej klasyfikacji Piotra Kotylę.

Oto całe zestawienie:

W rundzie jesiennej sezonu 2020/21 po raz pierwszy do ligowych rozgrywek przystąpił drugi kobiecy zespół Ślęzy Wrocław.

Gdy stało się wiadomym, że pierwszy zespół piłkarek Ślęzy Wrocław grać będzie w zreformowanej III lidze, postanowiono, że do rozgrywek IV ligi przystąpi nasza druga drużyna. W niej w założeniu miały grać zawodniczki, które mniej lub też wcale nie występowały w pierwszym zespole. Kolejnym założeniem było ogrywanie w seniorskiej piłce dziewczyn grających w zespołach juniorek i trampkarek (w IV lidze mogą występować zawodniczki, które skończyły 14 lat). Pomysł by zgłosić drugą drużynę odbierano różnie. Pojawiały się też bowiem głosy, że będzie ona typowym dostarczycielem punktów. My z takimi opiniami absolutnie się nie zgadzaliśmy, bo choć w tych rozgrywkach wyniki były sprawą drugorzędną, to widzieliśmy Ślęzę II w górnej, a przynajmniej w środkowej części tabeli. Oczywiście bardzo wiele zależało też od terminarza, bo od niego uzależniony był skład drużyny rezerw na poszczególne mecze. Priorytet stanowiły oczywiście rozgrywki III ligi, CLJ U17 i DLT U15. Gdy ich terminy pokrywały się z terminami meczów IV ligi, wiadomym było, że drugi zespół Ślęzy grać będzie w teoretycznie słabszym składzie.

W takim też nie najmocniejszym zestawieniu kadrowym Ślęza II pojechała na pierwszy mecz do Bierutowa, by zmierzyć się z jednym z faworytów do awansu, miejscowym UKS-em. Nasza drużyna zebrała w tej potyczce solidne baty przegrywając aż 2:8. Dziewczyny szybko sobie tę porażkę powetowały, bo już w następnej kolejce wygrały 8:0 z Polonią Środa Śl. Po tym starciu Ślęza II udała się do Głogowa, by w pucharowych rozgrywkach zmierzyć się z Chrobrym. Naprawdę niewiele brakowało, by Ślęza II sprawiła niespodziankę, a ta oznaczałaby, że w regionalnym finale naprzeciw siebie stanęłyby dwa zespoły 1KS-u. Ostatecznie to jednak głogowianki wygrały 2:1, a potem jak wiemy w finale przegrały z pierwszym zespołem Ślęzy 0:4. Tymczasem po powrocie do zmagań ligowych, w rozegranym awansem meczu, Ślęza II gładko i wysoko, bo 6:0 wygrała z wałbrzyskim Zagłębiem. Kolejny mecz to wyjazdowe starcie z rezerwami Polonii Świdnicy. To prestiżowe spotkanie wrocławianki wygrały 3:1, a pomogła im w tym Marlena Mikołajczyk, która dała się namówić trenerowi i zagrała w tym jedynym dla niej jesienią meczu. W mocnym składzie Ślęza II zagrała z Moto-Jelczem Oława, co z miejsca przełożyło się na rezultat końcowy, aż 11:0. W Radwanicach skład był już całkiem inny i mimo ambitnej postawy, dziewczyny przegrały 1:4 z liderem, jakim jest po rundzie jesiennej Kolektyw. Bardzo dzielnie trzymała się też nasza drużyna w starciu z innym z faworytów, jeleniogórskim Orlikiem. Aż do 55 min. utrzymywał się w nim bezbramkowy remis, ale ostatecznie zespół gości zwyciężył 3:0. Miła niespodziankę nasze piłkarki sprawiły w kończącym rundę spotkaniu w Głogowie, gdzie zremisowały 3:3, będą bardzo bliskie zwycięstwa, bowiem gola na wagę remisu, gospodynie strzeliły w ostatniej minucie.

Teraz, już po pierwszej rundzie, którą Ślęza II zakończyła na 5. miejscu, możemy śmiało powiedzieć, że pomysł zgłoszenia tej drużyny był jak najbardziej trafnym pomysłem. Gdyby nie wszedł on w życie, wiele naszych piłkarek jesienią nie miałoby możliwości pogrania, lub też na boiskach pojawiałyby się one tylko sporadycznie. Możliwość powąchania dorosłego futbolu miały też bardzo młode dziewczyny, a te doświadczenia na pewno będą procentować w przyszłości.

Na koniec tego podsumowania trochę liczb.

Ślęza II rozegrała 8 ligowych meczów, z których wygrała 4, zremisowała 1. i przegrała 3. Nasze piłkarki strzeliły 34. bramki, ustępując pod tym względem tylko Orlikowi. Gorzej troszkę wygląda bilans goli straconych, bowiem Ślęza II zanotowała ich 20, a tylko trzy inne drużyny były w tej statystyce gorsze.

W 8. ligowych meczach Ślęzy II zagrały aż 44. zawodniczki, ale żadna z nich nie wystąpiła we wszystkich spotkaniach. Najwięcej, bo po 7. spotkań w zespole rezerw rozegrały Dominika Drucks i Weronika Wybieralska.

14. piłkarek strzelało bramki, a najwięcej, bo po 5. trafień zanotowały Oliwia Szewczyk i Zuzanna Dobies.

Jako ciekawostkę trzeba też odnotować, że w jesiennych meczach drużynę rezerw prowadziło aż 3. trenerów.Trzykrotnie czynili to Gustaw Sadowski i Paweł Arciszewski, a dwukrotnie Arkadiusz Domaszewicz.

Po zespole seniorów, przyszedł czas na podsumowanie jesiennych występów naszych piłkarek.

 
Podobnie jak u panów, również podsumowanie rundy jesiennej, jest w praktyce podsumowaniem całego roku 2020. Tak się bowiem złożyło, że na wiosnę Ślęza rozegrała tylko jeden mecz. Było to jednak historyczne wydarzenie, bowiem wygrane 22:0 spotkanie z Zagłębiem Wałbrzych, było pierwszym oficjalnym meczem jaki rozegrano w Centrum Piłkarskim Ślęzy Wrocław – Kłokoczyce, a bramka zdobyta przez Asię Mielniczuk, zapisana zostanie w klubowych kronikach, jako pierwsze oficjalne trafienie w nowym domu 1KS-u. Po tym starciu, drużyna kobiet, jak i wszystkie inne na pewien czas zawiesiła buty na kołku, czego powodem była oczywiście pandemia.

Okres przygotowawczy do nowego sezonu, to również okres nerwowego oczekiwania na decyzję, w której lidze grać będzie nasza klub. Przypomnijmy, że niespodziewanie ktoś wpadł na pomysł by przeprowadzić reformę rozgrywek III ligi. Takowa zapowiedziana była rok wcześniej w ekstralidze oraz w ligach I i II. O lidze III nie było mowy, aż tu nagle, jak grom z jasnego nieba pojawiła się informacja, że reforma dotknie też poziom rozgrywkowy na którym występuje Ślęza. Co to dla nas oznaczało ? Ano to, że zajmując 2. miejsce w poprzednim, skróconym sezonie, Ślęza wraz z pozostałymi z wyjątkiem Polonii Świdnica zespołami, zostanie zdegradowana do nowo powstałej IV ligi. Na nasze szczęście tak się nie stało, bowiem kilka drużyn zrezygnowało z rozgrywanie spotkań na szczeblu makroregionalnym, przez co zwolniło się w nich miejsce m.in. dla 1KS-u.

Po reformie zamiast 16. grup regionalnych, pozostały tylko 4. makroregionalne. W naszej grupie, oprócz zespołów z Dolnego Śląska, znalazły się też drużyny reprezentujące Górny Śląsk, Opolszczyznę i region Lubuski. W sumie do rozgrywek miało przystąpić 12. klubów, z czego połowa z nich w poprzednim sezonie grała w lidze II. Już choćby to wskazywało, przed jak trudnym zadaniem staną nasze piłkarki, lecz my podchodziliśmy do nowych rozgrywek z umiarkowanym optymizmem.

W lecie w kadrze zespołu doszło do kilku istotnych zmian. Kilka dziewczyn odeszło z drużyny, m.in. Patrycja Falborska i Marlena Mikołajczyk (ta druga raz jesienią okazjonalnie zagrała w drugiem zespole). Kilka dziewczyn też doszło, a najważniejszym wydarzeniem pod tym względem był powrót Kingi Podkowy, z wypożyczenia do ekstraligowego AZS PWSZ Wałbrzych.

W okresie przygotowawczym Ślęza rozgrywała mecze z silnymi przeciwnikami. Dwukrotnie zmierzyła się z Bielawianką (II liga) i grała też z Rolnikiem B. Głogówek (ekstraliga) i KA 4 resPect Krobia (III liga).

W międzyczasie nasze dziewczyny zaprezentowały się też pierwszy raz, w jakże widowiskowej odmianie piłki nożnej, czyli w Beach Soccerze. Ślęza wystąpiła bowiem w rozegranym w Gdańsku turnieju o Puchar Polski. Choć my z góry traktowaliśmy te zawody raczej jako zabawę, to dziewczyny jak zawsze dały z siebie wszystko i naprawdę niewiele im zabrakło, by w swym debiucie na piasku, awansowały do ćwierćfinału. Ostatecznie Ślęza zajęła miejsce 13. pozostawiając po sobie bardzo dobre wrażenie.

Sezon oficjalnie zainaugurowany został 23. sierpnia. meczem rozgrywek Regionalnego Pucharu Polski. Pierwszym przeciwnikiem wrocławianek był ligowy rywal czyli Polonia Świdnica. Nasze piłkarski zagrały doskonale, wygrywając aż 10:0, co dawało nam jeszcze większe powody do optymizmu przed startem ligowych zmagań. Te rozpoczęły się 30. sierpnia meczem z Unią Opole i niestety, to spotkanie zakończyło się rozczarowującym, bezbramkowym remisem, mimo bardzo dużej przewagi żółto-czerwonych. Tydzień później do Wrocławia zawitała gorzowska Warta (aktualny lider) i po szalonym meczu wygrała ze Ślęzą 5:4. Pierwszy mecz wyjazdowy i kolejny spory niedosyt, bowiem w Kostrzynie nad Odrą Ślęza kolejny raz, mając duża przewagę i nie wykorzystując mnóstwa znakomitych okazji remisuje bezbramkowo z MUKS-em. 20 września do Wrocławia przyjeżdża Polonia Świdnica i jakbyśmy przeżywali deja vu, bo znów 1KS jest lepszy i znów remisuje, oczywiście 0:0. Po 4. kolejkach Ślęza miała na koncie zaledwie 3. pkt i zajmowała miejsce w dole tabeli. Dawało to powody do niepokoju, ale też tłumaczyliśmy to sobie tym, że dziewczyny uczą się tej nowej dla nich ligi, która poziomem znacznie przewyższała tą, w której dotąd grały. Najgorsze było jednak to, że zaczęła pojawiać się frustracja, wynikająca głównie z braku skuteczności. To powodowało też nerwowość w boiskowych poczynaniach i chęć jak najszybszego strzelenia bramki, a jak wiadomo pośpiech nie jest najlepszym doradcą. Kolejny mecz pucharowy z Orlikiem w Jeleniej Górze, Ślęza wygrała 4:0, choć wcale też formą na tle niżej notowanego rywala nie zaimponowała. Cały czas czekaliśmy na przełamanie i pierwsze ligowe zwycięstwo i wreszcie się go doczekaliśmy 27. września w Prószkowie. Nie zwiastowała go pierwsza połowa meczu z Polonią, po której nasza drużyna remisowała, nie może być inaczej, 0:0. Na szczęście w drugiej odsłonie dziewczyny odpaliły i strzeliły aż 5. bramek, nie tracąc żadnej, a co najważniejszena ich twarzach pojawiły się w końcu uśmiechy. Na zwycięstwo we Wrocławiu musieliśmy nadal jednak czekać, bowiem mimo prowadzenia do przerwy 3:1, Ślęza ostatecznie przegrała z rezerwami Czarnych Sosnowiec 3:5. Tak naprawdę był to jedyny jesienią mecz, w którym szczerze możemy powiedzieć, że rywal był po prostu lepszy i na komplet punktów zasłużył. Po tym spotkaniu było już tylko lepiej, a nasze dziewczyny pokazały na co je naprawdę stać. Zaczęło się od zwycięstwa w Gorzowie Wlkp ze Stilonem 3:2 (jedyna porażka Stilonu jesienią). 13. października w Ścinawie Ślęza wygrywa gładko z Chrobrym Głogów i po raz drugi z rzędu sięga po Regionalny Puchar Polski. Co prawda remis 1:1 u siebie z Plonem Błotnica Strzelecka troszkę przygasił nasze nastroje, ale zwycięstwo w Żarach, 4::0 z Promieniem znów je poprawiło. Domową niemoc 1KS przełamał gromiąc 9:0 chorzowskie Jaskółki. O ile w lidze było coraz lepiej, to jednak porażka 0:2 w Inowrocławiu i odpadnięcie już w 1/16 rozgrywek Pucharu Polski było dla wszystkich nieprzyjemnym zaskoczeniem. Na zakończenie rundy jesiennej Ślęza wygrała w Zabrzu z KKS-em 4:1.

Ostatecznie po rundzie jesiennej Ślęza zajmuje 4. miejsce. Teoretycznie jest to niezła lokata, ale my nie będziemy wzorem innych klubowych stron głaskać naszych piłkarek. Stać je było na wiele więcej, a ich dorobek mógłby być, a raczej powinien być, przynajmniej o 10 pkt większy, co stawiałoby nasz zespół w całkiem innej pozycji przed rundą wiosenną. Z drugiej jednak strony, trzeba dziewczyny pochwalić za ambicję i za to, że w każdym meczu dawały z siebie wszystko.

Już po zakończeniu zmagań na trawie Ślęza przystąpiła do zmagań w Pucharze Polski w Futsalu, i sprawiła ogromną niespodziankę sięgając po regionalne trofeum i awansując do rozgrywek centralnych. Mecz 1/32 tych zmagań rozegrany zostanie jeszcze w grudniu.

Kilka statystyk z sezonu ligowego :

Najwięcej meczów – Kinga Podkowa, Nikola Żurawska, Marta Wypych – po 11
Najwięcej minut – Kinga Podkowa – 982
Najwięcej bramek – Kinga Podkowa – 7
Najwięcej asyst – Nikola Żurawska – 11
Zagrało 27 piłkarek.

Rok jubileuszu 75-lecia istnienia Pierwszego Klubu Sportowego We Wrocławiu

Puchar Polski w Beach Soccerze – 13. miejsce
Regionalny Puchar Polski – 1. miejsce
Centralny Puchar Polski – 1/16 finału
III liga – 4. miejsce po rundzie jesiennej
Regionalny Puchar Polski w Futsalu – 1. miejsce
Centralny Puchar Polski w Futsalu – 1/32 finału (mecz wkrótce)

Grudzień to miesiąc, w którym będziemy podsumowywać występy naszych zespołów w rundzie jesiennej. Na początek bierzemy pod lupę drużynę seniorów.

Pandemia Covid 19 sprawiła, że nasze życie mocno się zmieniło i to w praktyce w każdym względzie. Również sport w roku 2020 nie był taki do jakiego od lat byliśmy przyzwyczajeni. Rozgrywki były zawieszane, lub też przedwcześnie kończone. Na stadionach i halach ograniczana była ilość kibiców, by w końcu trybuny zamknąć na cztery spusty. Długo żyliśmy w niepewności, czy nowy sezon rozpocznie się zgodnie z harmonogramem, a gdy już tak się stało, to wciąż zadawano pytanie, czy jesienne zmagania zostaną dokończone. Koniec końców, pierwszą rundę udało się rozegrać w całości.

Teoretycznie nasze podsumowanie dotyczyć ma tylko jesieni 2020, ale w praktyce jest to też podsumowanie całego 2020 roku. Wiosną Ślęza rozegrała tylko jeden ligowy mecz (0:0 z ROW-em Rybnik). Potem nastąpiło długie oczekiwanie na informacje dotyczącą wznowienia rozgrywek. Tych ligowych jak doskonale wiemy, wznowić się już nie udało, za to postanowiono dokończyć regionalne rozgrywki pucharowe. Dla naszego klubu oznaczało to, że sezon jesień 2020 rozpoczął on już pod koniec czerwca. Z jednej strony cieszyliśmy się, że wreszcie wracamy do gry, ale z drugiej oznaczało to, że gdy inni mogli w spokoju przygotowywać się do nowego sezonu, rozgrywać sparingi i testować kandydatów do gry w poszczególnych zespołach, to w naszym klubie było to w praktyce niemożliwe.

Już 27 czerwca 1KS rozegrał pierwsze oficjalne spotkanie, wygrywając w Prusicach z miejscowym Orłem 7:0 w ramach rozgrywek regionalnego pucharu. Tydzień później żółto-czerwoni w półfinale poradzili sobie w Żmigrodzie z Piastem (3:1), by już po kilku dniach rozegrać finałowe starcie w strefie wrocławskiej, w którym Ślęza pewnie wygrała (3:0) z rezerwami Śląska Wrocław. Po zaledwie trzech dniach wrocławianie, już w rozgrywkach regionalnych, w rozegranym w Świdnicy półfinale wygrali 3:1 z Polonią-Stalą. Wielki finał rozegrany został 18 lipca w Lubinie, a w nim Ślęza wygrała 3:1 z Zagłębiem II i sięgając po to prestiżowe trofeum zapewniła też sobie udział w rozgrywkach centralnych.

Dwa tygodnie dzieliło lubiński finał od inauguracji trzecioligowych rozgrywek. Był to okres w którym trzeba było szybko przebudować zespół. W Lubinie po raz ostatni żółto-czerwone barwy reprezentowali Adrian Niewiadomski i Szymon Lewkot. Wcześniej już z 1KS-em pożegnał się Paweł Niemienionek, a Semir Ahmed wypożyczony został do Śląska II. Na kilka miesięcy (z powodów osobistych) drużynę opuścił też Jakub Bohdanowicz, a pandemia spowodowała, że z Ukrainy nie powrócił VladysLaw Korżynśkyj. W kadrze zabrakło też kilku innych, rzadziej grających piłkarzy. Pojawili się za to nowi zawodnicy, a mianowicie Adam Samiec, Damian Szydziak, Jakub Telatyński, Michał Bołdyn i Maciej Diduszko. Z wypożyczenia do Pogoni Siedlce powrócił Mateusz Kluzek. Pozyskano też grupę juniorów, która w założeniu miała trenować z pierwszym zespołem, a grać w rozgrywkach Ligi Wojewódzkiej oraz nabywać doświadczenia w dorosłej piłce w meczach okręgowego pucharu.

Tak przebudowany zespół winauguracyjnym meczu ligowym, pewnie wygrał 4:1 w Legnicy z rezerwami Miedzi. Kolejne dwa ligowe mecz zostały przełożone. Z Pniówkiem ze względu zakażenia koronawirusem jednego z piłkarzy z Pawłowic i z LKS-em Goczałkowice Zdrój, tym razem z powodu pucharowego meczu Ślęzy z Wigrami Suwałki. Doszło do niego 13. sierpnia, a Ślęza przy dopuszczalnej ilości kibiców na trybunach i tysięcy oglądających transmisję w Polsacie Sport, sprawiła dużą niespodziankę, pokonując spadkowicza z I ligi 2:1. W tym okresie nasza drużyna grała w praktyce co trzy dni, a następny ligowy mecz był też historycznym wydarzeniem, bowiem był pierwszym ligowym starciem Ślęzy w swoim nowym domu, czyli w Centrum Piłkarskim – Kłokoczyce. Ta inauguracja wypadła okazale, bowiem żółto-czerwoni wygrali 3:0 z rezerwami Górnika Zabrze. Po tym starciu, 1KS rozpoczął zmagania na kolejnym froncie, czyli w nowym rozdaniu okręgowych rozgrywek pucharowych. W nich na początek Ślęza wygrała w Borowie z Liderem 13:0. Następnie żółto-czerwoni po raz drugi w krótki odstępie czasu udali się do Świdnicy, by ponownie, tym razem już w ramach ligowych zmagań pokonać (5:2) Polonię-Stal. Z tego meczu zapamiętamy szczególnie aż 4. bramki strzelone przez Piotra Stępnia. Ślęza grała efektownie, a co najważniejsze skutecznie, ale prawdziwym egzaminem dyspozycji żółto-czerwonych miało być starcie z Ruchem Chorzów, do którego doszło 29. sierpnia. Mecz, który stał na zdecydowanie wyższym, niż trzecioligowy poziom, wzbudził bardzo duże zainteresowanie, choć ze względów na ograniczenia, trybuny nie mogły wypełnić się w całości. Długo w tym starciu utrzymywał się bezbramkowy rezultat, aż wreszcie, w 65 min. złotą bramkę, dającą zwycięstwo wrocławianom, strzelił Hubert Muszyński. Po tym prestiżowym zwycięstwie miał miejsce kolejny pucharowy przerywnik, w którym nasi piłkarze ustrzelili „oczko” pokonując w Wojnowicach Skrę 21:0. Po kilku dniach Ślęza udała się do Gorzowa Wlkp. gdzie lekko, łatwi i przyjemnie poradziła sobie z Wartą (3:0). Było to 13-ste z rzędu zwycięstwo 1KS-u, na którym ta piękna seria dobiegła końca. Przerwał ją rewelacyjny beniaminek z Goczałkowic, który w zaległym meczu okazał się być lepszy od Ślęzy, wygrywając 2:1. W tym meczu zabrakło na boisku Filipa Olejniczaka, ale był to dopiero początek serii absencji naszych piłkarzy, których apogeum nastąpiło w kolejnych tygodniach. Po porażce z LKS-em, nasi piłkarze szybko wrócili na właściwe tory, wygrywając na Kłokoczycach z ówczesnym liderem, MKS-em Kluczbork 4:2. Pierwsze oznaki lekkiego zmęczenia (co nie powinno nikogo dziwić) zaczęły się objawiać w pucharowym meczu z juniorami Śląska, w którym awans Ślęza uzyskała dopiero po serii rzutów karnych. Również w wygranym 1:0 meczu w Żmigrodzie z Piastem, zespół zagrał słabiej. Nasilające się problemy zdrowotne i obniżka formy sprawiły, że Ślęza zaledwie zremisowała (2:2) w Gaci z Foto-Higieną. Starta punktów w tej potyczce była tym bardziej bolesna dlatego, że wrocławianie prowadzili już w niej 2:0. W meczu z Zagłębiem II Lubin (1:1), 1KS też prowadził i też nie zdołał utrzymać prowadzenia do końca. Przed wizytą w Bytomiu i meczem z doskonale spisującą się Polonią mieliśmy spore obawy, a tymczasem nasi piłkarze zagrali doskonale, wygrywając 2:0 i sprawiając przy tym, że bytomianie pierwszy raz w sezonie schodzili z boiska pokonani. Warto przy tym starciu wspomnieć o Robercie Pisarczuku, które prześladował niesamowity pech. z powodu złamanego palca u ręki nie zagrał on w dwóch poprzednich spotkaniach, a gdy wrócił do składu w Bytomiu, to ponowie złamał palec, ale tym razem u nogi, co eliminowało go z gry na dłuższy okres. Niestety, do zaległego meczu z Pniówkiem, Ślęza przystąpiła w bardzo mocno osłabionym składzie i mimo ambitnej postawy, nie sprostała rywalom przegrywając 1:2. Była to druga i zarazem ostatnia tej jesieni ligowa porażka 1KS-u, a ciekawostkę stanowi fakt, że obydwie miały miejsce w zaległych meczach. Już w meczu z Pniówkiem kłopoty kadrowe były ogromne, ale apogeum nastąpiło przed potyczką z Lechią Zielona Góra. Trener Grzegorz Kowalski po meczu powiedział, że nie miał prawa on się odbyć i trudno znaleźć jakiekolwiek argumenty, by się ze słowami trenera nie zgodzić. Już przed tym starciem z powodów chorób frekwencja na treningach była bardzo niska. Nasz klub chciał aby to spotkanie zostało przełożone, przedstawiając kilkanaście zwolnień lekarskich. Niestety, zarówno prowadzący rozgrywki związek, jak też i Lechia się na to nie zgodzili. Regulaminowo mięli do tego prawo, ale tak po ludzku, czy było to fair, niech każdy osądzi sam. W każdym razie Lechia przyjechała do Wrocławia, licząc zapewne na to, że z tak osłabionym rywalem zgarnie łatwe trzy punkty. A tymczasem, Ślęza, w której składzie zagrali juniorzy i zmiennicy, zagrała z ogromną ambicją i zdołała zremisować. Ten wynik tym bardziej trzeba docenić, biorąc pod uwagę fakt, że już od 11. minuty nasz zespół grał w dziesiątkę. Po tym meczu część piłkarzy wróciła prosto do łóżek, a treningi zostały zawieszone, bo tak naprawdę nie miałby kto w nich trenować. Problemów z przełożeniem meczu w Bielsku-Białej nikt już nie robił i piłkarze mogli w spokoju poddać się leczeniu. Po tygodniu zajęcia zostały wznowione, choć w dalszym ciągu wielu zawodników w nich nie uczestniczyło. Do meczu pucharowego z Górnikiem Łęczna drużyna przystąpiła po zaledwie dwóch treningach i choć dalej osłabiona, starała się postawić czołowemu zespołowi I ligi. Górnik wygrał 2:0 i było to zwycięstwo zasłużone, ale do naszych piłkarzy grających w tym spotkaniu, żadnych pretensji mieć nie możemy. Po powrocie do ligowych zmagań, Ślęza zremisowała 1:1 w Rybniku z ROW-em i w takim samym stosunku, bardzo szczęśliwie w Bielsku-Białej z Rekordem. Nastroje wśród nas nie były w tym okresie najlepsze i bardzo obawialiśmy się trzech ostatnich jesienią spotkań. Tymczasem wraz z powrotem kolejnych zawodników, drużyna odzyskiwała wigor i zaczęła grać tak jak w początkowej fazie pierwszej rundy. Natychmiast przełożyło się to na rezultaty meczów, w których żółto-czerwoni wygrali kolejno 5:0 ze Stalą Brzeg, 4:2 z Polonią Nysa i 4:1 z Gwarkiem Tarnowskie Góry.

Teraz możemy sobie pogdybać, co by było, gdyby nie miało miejsca to, czego miejsca mieć nie powinno. Kilka punktów na koncie 1KS-u mogło by przybyć (oczywiście tego nie przesądzamy, że tak by się stało), a wtedy strata do lidera byłaby mniejsza. W tej chwili wynosi ona 6 pkt. Z jednej strony dużo, aż drugiej nie aż tyle, by nie była ona do odrobienia.

Jak zatem podsumować tę rundę. Była ona udana czy też nie ? Zdecydowanie ta pierwsza odpowiedź. Zespół zajął 3. miejsce, co tylko potwierdza jego możliwości. Ślęza poradziła sobie zarówno z Ruchem Chorzów jak i Polonią Bytom, czyli klubami otwierającymi tabelę. Ślęza była też jedyną drużyną, która potrafiła wtrącić się w wewnętrzną rywalizację drużyn z Górnego Śląska, których aż cztery znajdują się w czołowej piątce w tabeli jesieni, a rozdziela je właśnie 1KS. Czyli powiedzmy jeszcze raz, to była udana runda, choć mały niedosyt troszkę po niej pozostanie.

Bilans okresu od 27. czerwca do 28. listopada.

28. oficjalnych meczów. 17. zwycięstw, 6. remisów, 5. porażek. 105. bramek strzelonych, 24. bramki stracone.

Rok jubileuszu 75-lecia istnienia Pierwszego Klubu Sportowego We Wrocławiu.

Puchar Okręgowy – 1. miejsce.
Puchar Regionalny – 1. miejsce.
Fortuna Puchar Polski – 1/16 finału
III liga – 3. miejsce po rundzie jesiennej
Puchar Okręgowy (nowa edycja) – awans do ćwierćfinału.

Na koniec dziękujemy wszystkim naszym kibicom za wsparcie zespołu, i mamy nadzieję, e w przyszłym roku doczekamy się takiego samego już z trybun. Dziękujemy i do zobaczenia na wiosnę.